සොබාදහම
විටෙක ඈ කෙතරම්
නිසසල ද
මානව පැතුමන්
අවදි කරවන,
විටෙක ඈ
කෙතරම් කුරිරු ද
මානව හැගුමන්
කඩා බිද දමන,
ඈ මෙතරම්
සැහැසි වන්නට
වරද කෙරුවේ,
කවුරුන් ද
ඒ වෙන කිසිවෙකු
නොව මානව
ප්‍රජාවම වනු
ඇත.
සිත
වස්තුවකි නුඹ අරුම පුදුම මිනිස් සිරුරෙහි සිරවුණු, මොහොතක් මොහොතක් පාසා නුඹ හිස් ලූ ලූ අත දිව ගියේ ය විටෙක සතුටක් විටෙක කදුළක් දිවියට ගෙන ආවේ ය අවසන් හුස්ම වා තලයට මුසු වන මොහොතේ මේ ශරීර කූඩුව අතැර දමා වෙනත් සිරුරක වෙළෙන්නේ ය.
Comments
Post a Comment